“เล่นสนุกกันมามากพอแล้ว...ละมั่ง”
“ฉันขอร้อง
อย่าทำแบบนี้ พี่คะ…อะอ้าาา ฮึกกก”
“คนดีดื้อด้านจะตาย
พี่ต้องสั่งสอนให้รู้สำนึก”
พี่จินพลิกร่างฉันให้หันหลังเปลือยเปล่าที่มีรอยแส่ฟาดประจักษ์แก่เขา
ทันใดนั้นความแสบร้อนระอุจากน้ำตาเทียนที่หยดลงมานับไม่ถ้วน ยังไม่สาแก่ใจ
เขายังใช้เล็บคมขูดกรีดเอาน้ำตาเทียนออกไปจากแผ่นหลังอย่างเยือกเย็น
ฉันกรีดร้องลั่นเพราะความเจ็บปวดที่เขามอบให้ แน่นอนว่าตัวฉันรู้สึกได้ถึงเศษเนื้อหนังที่หลุดเป็นขุ่ยติดง่ามเล็บเขาไปด้วย
“อะอื้ออออ...อึก
อ้าาาา”
“ร่างกายเธอเป็นของพวกพี่...จำไว้”
แกร๊ง
“อึกกกก...อ้าาาา
พี่ อย่าาา”
ในขณะที่ฉันโดนน้ำตาเทียนหยดใส่หลังจนแทบจะชาไร้ความรู้สึกนั้นพี่โฮซอกก็ยื่นมือมากระชากโซ่ตรวนอย่างแรง
ฉันทำได้เพียงลอบหายใจให้เร็วขึ้นเพราะรู้สึกขาดอากาศจากการดึงรั้นปลอกคอ
นี่พวกเขาจะฆ่ากันจริงๆใช่ไหม
พี่นัมจุนและพี่ยุนกิเดินไปหยิบขาตั้งกล้องมาเพื่อเปิดอุปกรณ์อัดวิดีโอที่มีฉันเป็นตัวแสดงเอก
คล้ายสัตว์ที่โดนนักวิทยาศาสตร์จับมาทรมาน สัมผัสน่ารังเกียจที่พวกเขาพยายามยัดเยียดมาให้
จนฉันอยากจะสำรอกออกมาซะเดี๋ยวนี้ ยิ่งฉันโดนกระทำย่ำยีมากเท่าไหร่
ดูเหมือนพวกเขาจะยิ่งพอใจมากเท่านั้น
“จะทำอะไรนะ
หยุด ฮึกกกก ไม่เอา ฮืออออ”
“หยุดสำออยสักที
เงียบ!!!”
“ฮึกกกก...ฮืออ”
“ไม่เอาหน่าจิน
ใจเย็นกับตัวเล็กของฉันหน่อยสิวะ”
ฉันถูกพี่จินจับตัวเหวี่ยงลงบนฟูกเตียงอย่างแรงจนแทบจุก
ตามด้วยกระชากผมให้เงยหน้ามอง สายตาเขาน่ากลัวพอๆกับฆาตกรโรคจิตในหนังสักเรื่อง
แน่นอนฉันไม่ใช่คนที่จิตใจเข้มแข็งขนาดนั้น น้ำตาเส็งเครงนี่ก็ไหลออกมาอย่างไม่รักดีและเหมือนมันยิ่งไปกระตุ้นให้เขาโมโห
พี่จินจึงจิกทึ้งเส้นผมอย่างแรงพร้อมตะคอกใส่กัน
ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะแสดงด้านอ่อนแอออกมาหรอก
แต่ถ้าใครได้เจอแบบนี้รับรองว่าก็คงทนไม่ไหวเหมือนกัน
ในจังหวะที่ฉันตกอยู่ในท่ายืนเข่าใช้คางเกยเกาะบ่ากว้างของพี่จินไว้เพื่อพยุงตัวไม่ให้หน้าคว่ำลงไป
พี่โฮซอกก็เข้ามาแนบชิดจากด้านหลังพร้อมใช้มือสากบีบเคล้นบั้นท้ายจนเจ็บปวดไปหมด
คำพูดของเขามักจะอ่อนโยนเสมอแต่การกระทำที่เขาส่งมาข่าวดิบเถื่อนเหลือเกิน
เขากำลังตบหัวแล้วลูบหลังฉันรึไงกัน…
“ฮะ
อ้าาาาา อึก ไม่ อย่าทำ อื้อออ”
“หอม...ทำไมหอมทั้งตัวแบบนี้ละคนดี”
“อื้มมม
แสบใช่ไหมคะตัวเล็ก ร้องออกมาสิ”
พี่จินใช้ฟันคมขบเม้มตรงไหปลาร้าและบริเวณลำคอ
ดูดเม้มอย่างแรง เขากัดผิวเนื้อดึงดันจนฉันได้กลิ่นคาวเลือดของตัวเองที่ไหลออกมา
ส่วนพี่โฮซอกก็ทำลายร่างกายฉันด้วยการไล้ลิ้นสากวนไปย้ำกดตรงแผลสดที่โดนเล็บขูดจากการแกะรอยน้ำตาเทียนออกไปอีกที
ความเจ็บที่ปะทะมาจากทั้งสองทางโดยที่ฉันไม่สามารถป้องกันได้เลย มือที่ถูกเชือกมัดไว้พยายามถูงัดแงะจนช้ำเลือดช้ำหนองไปหมด
เสียงกรีดร้องดังกังวานไปทั่วห้องลับไม่ได้ทำให้พวกเขาหยุดยั้งการกระทำหรือแม้แต่อ่อนโยนลงเลยสักนิดเดียว
พรึบ!
“ฮึก...อ้ะ
อย่านะ กรี๊ดดดดดดดดดดดด อ้ะ”
“อืมมม
เลือดไหลด้วย ยังไม่เคยถูกเอาเลยละสิตัวเล็ก”
เพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้น
พี่โฮซอกนอนลงไปบนฟูกก่อนจะบังคับให้ฉันลงไปนั่งทับแหวกบั้นท้ายแล้วยัดแท่งเอ็นสอดใส่เข้ามารวดเดียว
ความเจ็บแสบแสนสาหัสแล่นลามมาตั้งแต่กระดูกสันหลังจนถึงเส้นประสาทสมอง
ความจุกพร้อมกลิ่นคาวเลือดจากการฉีกขาดอย่างรุนแรงของอวัยวะเกือบทำให้ฉันหน้ามืด
น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วก็ไหลทะลักออกมาอีกครา
แกร๊ง แกร๊ง
“ฮะ...ฮึก
อึก พะ...พอ”
“ขยับ...เดี๋ยวนี้ครับตัวเล็ก”
แกร๊ง
“ฮึกกกก
อ้าาาา”
ฉันถูกพี่โฮซอกบังคับร่างกายด้วยการดึงโซ่ตรวนส่งสัญญาณให้ขยับร่างกายขึ้นลงบนลำแท่งร้อนตามที่เขาปรารถนา
หากฉันหยุดพักหรือดื้อแพ่งเขาก็จะกระชากโซ่อย่างแรงเพื่อริดรอนลมหายใจซะ
ไม่มีทางอื่นใดนอกจากทำตามเป็นดั่งเครื่องรองรับอารมณ์ให้เขาระบายราคะออกมา
ฉันไม่เหลือแม้แต่ศักดิ์ศรีใดๆ
“ฮึก...อย่า...ฉันขอร้อง
ไม่ อ้าาาาาาาาาาาาาาา!!!”
พี่จินย่อตัวลงนิดหน่อยเพื่อควักแท่งเอ็นที่พองตัวมาสอดใส่เข้าทางหน้าของฉันอย่างเบือดเย็น
ความเจ็บราวกับจะกรีดร่างกายให้แตกเป็นเสี่ยงๆ เส้นเลือดข้างขมับของฉันปูดจนแทบระเบิด
แน่นอนว่าจังหวะสอดใส่เข้าออกเขาขยับมันรัวแรงซึ่งอาจจะลืมนึกไปว่านี่มันคือครั้งแรกของฉัน
เลือดพรหมจรรย์ไหลหยดเปื้อนฟูกเตียงเป็นวงกว้าง
ฉันก้มหน้าซบกับอกแกร่งพร้อมปล่อยให้น้ำตาไหลไปอย่างเงียบๆ
มีอะไรจะทรมานกันให้มากกว่านี้อีกไหม
“คนดี รัดพี่แน่นขนาดนี้จะเอาคืนกันรึไง”
“ไม่นะ...ฉัน...ฮะ
อ้าาาา อื้อออ”
“ครางเก่งแบบนี้
พี่ก็อยากจะซอยเร็วๆเหลือเกินตัวเล็ก”
ทั้งสองโหมกระหน่ำแรงสอดใส่ในร่างกายฉันอย่างไม่ยั้ง
ฉันรู้สึกได้ว่าช่องทางหลังและกลีบบางด้านหน้ามันถูกเสียดสีจาบจ้วงเข้าออกจนร้อนระอุเหมือนมีไฟมาลน
ความแสบกัดกินไปทั่วบริเวณ ไม่มีความปราณีต่อกันเลยแม้แต่เสี้ยวเดียว
จังหวะเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยตามแรงอารมณ์ของพวกเขาที่เพิ่มสูงขึ้น
ส่วนฉันที่เป็นผู้รองรับตัณหาได้แต่กรีดร้องออกมาแทบไม่เป็นภาษา ดวงตาเริ่มพร่ามัว
ลมหายใจเริ่มติดขัด ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตาย…
แต่แล้วพวกเขาก็หยุดการกระทำนี้ลงเสียดื้อๆ
“พวกพี่ไม่ยอมให้คนดีทิ้งกันไปง่ายๆหรอก
รู้ไหม”
“อ้ะ...ฮึกกกก
ทำไม...ทำไมไม่ฆ่าฉันซะเลย”
พี่จินกระซิบข้างหูกันด้วยน้ำเสียงแหบพร่าพร้อมใช้ฟันคมกัดที่เนื้ออ่อนเล็กน้อย
เขาจงใจพ่นลมหายใจร้อนใส่ต้นคอให้ฉันรู้สึกวูบวาบ
แล้วมันก็ส่งผลไปทั่วร่างกายจนเผลอกระตุกช่องทางอย่างลืมตัว
และพวกเขาก็เหยียดยิ้มให้กันอย่างร้ายกาจ
“อ้ะๆๆๆ
ฮะอื้อออออ พะ...พอ อ้าาาาาา”
แรงส่งที่พวกเขาทั้งสองสอดใส่เข้ามาในคราวนี้รุนแรงกว่าก่อนหน้านี้เป็นเท่าตัว
พวกเขาโยกรับจังหวะกันและกันโดยฉันที่เป็นตัวกลางได้แต่ครางหวีด ฉันจุกเสียดไปหมด
ไม่มีแรงแม้แต่จะอ้อนวอนขอให้พวกเขาหยุดการกระทำหยาบช้านี้เลยด้วยซ้ำ
และฉันก็รับรู้ได้ว่าห้วงราคะสวาทที่เขาทั้งคู่พยายามยัดเยียดให้กันมันเดินทางเข้าสู่ช่วงไคลแมกซ์แล้ว
“ครางออกมาสิคนดี
เรียกชื่อพวกพี่ซะ”
“ไม่!
ฉันไม่ทำ กรี๊ดดดด ฮึก”
ทันทีที่ฉันปฏิเสธ
พี่โฮซอกก็ดึงโซ่คล้องคออย่างแรงจนฉันแทบหงายหลังไปซบอกพี่เขา
ห้วงลมหายใจขาดไปชั่วขณะ จึงจำเป็นต้องฝืนทนอ้าปากครางตามที่เขาทั้งคู่ต้องการ
เพื่อต่อลมหายใจของตัวเอง
“จะทำดีๆหรืออยากตายตอนนี้
ครางออกมาตัวเล็ก”
“ฮะ
อื้ออออ พี่จินอย่า ฮะอ้ะ อ้าาา พี่โฮป อ้ะๆๆๆ”
พั่บๆๆๆๆๆๆๆ
“ไม่นะ
เร็ว...เร็วไป ฮือออออ พี่จิน อ่ะๆๆๆ พี่โฮป อ้าาาาาาาา!!!”
“อืมมมมม/อือออออ”
ความอุ่นหวาบหวามพุ่งเข้ามาในร่างกายของฉันทั้งสองทางจนล้นทะลักไหลย้อนกลับออกไปตามต้นขาอ่อนเปรอะฟูกนอนจนเหนียวหนืดเป็นวงกว้าง
พวกเขาทั้งคู่ถอดถอนตัวตนออกไปอย่างรวดเร็วจนฉันครางฮือ
แม้ว่าจะไปถึงจุดแข็งขืนแล้วก็ตามแต่ความเจ็บที่ปรากฏเด่นชัดนี้มันมีมากเกินกว่าที่จะลบเลือนได้
ฉันถูกทิ้งให้นอนซมอยู่บนเตียงได้ไม่ถึงนาทีซะด้วยซ้ำ
“อย่านะ
พี่จะพาฉันไปไหน...ไม่ ฮือออออ”
“ถึงตาพวกพี่บ้างสิ
น้องสาวสุดที่รัก”
พลั่ก
“โอ้ยยยย
พอเถอะ...ฮึก”
พี่ยุนกิเดินมาอุ้มฉันไปโยนลงบนโต๊ะพูลอย่างแรง
ความเจ็บจากแรงกระแทกที่สะโพกสัมผัสกับเนื้อไม้ทำให้ฉันร้องหวีดดังลั่น
แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาหยุด
เมื่อพี่นัมจุนเดินมาหยุดอยู่ข้างโต๊ะพร้อมกับที่ช๊อตไฟฟ้าในมือ
“เธอจำมันได้ไหม
หื้ม?”
พี่นัมจุนยกเครื่องช๊อตไฟฟ้าให้อยู่ในระดับสายตาก่อนจะโน้มหน้าลงมาถามฉันในระยะประชิด
ลมหายใจร้อนของเขารินรดใบหน้าและลำคอฉันจนใจหวิวแปลกๆ
“พี่ถาม
ทำไมเธอไม่ตอบ!!!”
ปึง!
เขาตบโต๊ะพูลดังลั่นจนฉันสะดุ้งตัวด้วยความตกใจ
นัยน์ตาเขาจ้องมองมาที่ฉันแฝงไปด้วยความโกรธที่เปี่ยมล้น
ฝ่ามือกร้านกดเครื่องช๊อตไฟฟ้าให้ทำงานอีกรอบราวกับจะข่มขู่กัน
“จะ...จำได้
ฮึก”
“พี่ให้เธอพกไว้เพื่ออะไร
แล้วเธอได้ใช้มันไหม ตอบ!!!”
“ฮะ...ฮือออ
พี่ให้...ไว้ป้องกัน...ฮึกกก...เวลามีคนมา...ฮือออ...มาลวนลาม”
เพี๊ยะ!
“โอ้ยยยย
ฮือออ ฉันเจ็บนะพี่กิ”
“ก็พี่บอกแล้วไง
เธอเจ็บไม่เท่าที่พวกพี่เจ็บหรอก”
ในขณะที่ฉันกำลังคุยกับพี่นัมจุนอยู่นั้น
พี่ยุนกิก็ใช้แส่หนังฟาดเข้าที่น่องของฉันอีกรอบ
เนื้อนังมังสาตอนนี้ไม่มีพื้นที่ตรงไหนเลยที่ไม่มีร่องรอยบาดแผล
พวกเขาทั้งสี่ทำร้ายฉันจนยับเยินไปทั่วทั้งร่าง
ฉันถูกคนทั้งคู่ไล่ต้อนราวกับหมาป่าที่ต้อนลูกแกะให้กลับเข้าคอกจนมุมที่จะหนี
ฉันใช้มือที่ถูกมัดไว้ค้ำยันตัวเองกับโต๊ะพูลเพื่อพยุงร่างอย่างยากลำบาก
รู้สึกได้ถึงความแสบจากการร้องไห้ติดต่อกันหลายชั่วโมง
ฉันค่อยๆเปลี่ยนท่าตัวเองมานอนคลานคุกเข่าต่อพวกเขา
“หื้ม
เป็นไรไปเอ่ย ไม่ร้องสิ”
“ฮึกกกก...ฮือออ
ขอร้อง ฮึกกก”
ฉันขยับร่างไปก้มหน้าอ้อนวอนขอให้เห็นใจต่อหน้าพี่ยุนกิ
เขาวางแส่หนังลงก่อนจะใช้มือที่เคยทำร้าย ลูบผมฉันแบบที่เคยทำ
เขาลูบวนไปมาจนฉันสะอึกสะอื้น
แค่ตอนนี้ฉันโหยหาพี่ชายที่แสนดีแบบเมื่อก่อนเหลือเกิน
“พวกพี่จะไม่รุนแรงกับน้อง
แต่...น้องต้องปรนเปรอพวกพี่จนสาแก่ใจ”
พี่นัมจุนใช้มีดพกที่เต็มไปด้วยคราบเลือดตัดเชือกปลดพันธนาการที่ข้อมือให้
ฉันใช้มือค้ำยันตัวเองให้เงยหน้าขึ้นมาเผชิญกับทั้งสองที่กำลังรอฟังคำตอบอยู่
“ว่าไงละ
จะยอมไหม”
“ฮะฮึกกกก”
ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะเอ่ยคำพูดใดออกมา
ทำได้เพียงพยักหน้าออกไปเท่านั้น
และดูเหมือนมันก็ทำให้พี่นัมจุนไม่พอใจ
เปรี๊ยะ!
“อั่กกกก
ฮึกกก”
เขาใช้เครื่องช๊อตไฟฟ้ามาจ่อตรงขาอ่อนของฉันพร้อมกดให้เครื่องมันทำงาน
ร่างกายฉันกระตุกไปทั่วร่างยามที่กระแสไฟฟ้าแล่นผ่านไปทั่ว
ความเจ็บปวดร้าวรานแผ่กระจายไปตามทิศทางที่อิเล็กตรอนไหลไป
ฉันสะดุ้งเฮือกก่อนที่จะกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
“พี่ถามก็ตอบ!
มีปากก็พูด!”
“ยอม...ฮือออออ
อ้ะอ้าาา”
ทันทีที่สิ้นเสียงพี่นัมจุนก็คว้าร่างฉันขึ้นไปให้รับบดจูบจากริมฝีหนา
เขาใช้ลิ้นสอดเข้ามากวาดต้อนน้ำหวานภายในโพรงปากอย่างเอาแต่ใจ
มือสองข้างเผลอยกขึ้นมาคล้องคอเขาตามสัญชาตญาณ
ฉันยังคงตกอยู่ในท่ายืนเข่าเหมือนก่อนหน้านี้
และก็ยังคงเป็นเบี้ยล่างรองรับอารมณ์ร้ายกาจทั้งหมด
แค่เปลี่ยนจากฟูกเตียง...มาเป็นโต๊ะพูลเท่านั้น
“พี่อยากสัมผัสตัวตนของน้องแบบนี้มานานแสนนาน”
“อ้ะ ฮือออ
ไม่ ฉะ...ฉัน”
พี่ยุนกิเดินเข้ามาขนาบข้างตัวฉันอีกด้านที่ไม่โดนพี่นัมจุนกอดรัดไว้
เขาใช้มือไล้สัมผัสตั้งแต่ต้นขาอ่อนลากวนขึ้นมาเรื่อยๆ อีกทั้งยังจงใจใช้นิ้วกลางหยาบลากสีเฉียดตรงร่องกลีบบางที่โดนย่ำยีไปก่อนหน้านี้
จนฉันกระตุกร่างเพราะความตกใจปนกลัว แต่พี่ยุนกิก็ไม่เลิกปั่นป่วน
เขาใช้อีกมือนึงไล้ขึ้นมากอบกุมก้อนเนื้อหน้าอกไว้แน่น
พร้อมเคล้นมันอยู่นานสลับกับมืออีกข้างที่พยายามลากถูกลีบร่องบางจนมันเปียกแฉะ
มันทำให้อารมณ์ของฉันพุ่งสูงจนเริ่มหายใจแรง
เสียงครางกระเส่าที่ดังออกมาจากปากเป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถสกัดกลั้นไว้ได้
ถูกรุกเร้าจากทุกทางปากนุ่มหยุ่นของพี่นัมจุนก็ยังคงเคล้าเคลียกับริมฝีปากของฉันจนเกิดเสียงลามก
และสัมผัสที่พี่ยุนกิมอบให้จากการโน้มหน้าลงไปฝังรอยเขี้ยวตรงหน้าอกพร้อมดูดดึงยอดถันที่ไม่เคยมีชายใดได้ลิ้มรส
ก่อให้เกิดความรู้สึกหวาบหวิวแบบที่ฉันไม่เคยได้รับมาก่อน
พวกเขาเอาแต่ใจตัวเองกันเหลือเกิน
“แฮ่กๆ
พี่กิ อย่ากัด อ้ะๆ”
ฉันเอ่ยเสียงเบาเพื่อห้ามปรามไม่ให้พี่ยุนกิฝังเขี้ยวตรงยอดอกให้มันเลือดออกไปมากกว่านี้
แต่เขาก็ยังคงหยอกล้อกับก้อนเนื้อทั้งสองข้างไม่หยุด
แถมมือสากด้านล่างก็กำลังบดขยี้เนื้อติ่งปูดตรงกลีบบางจนทำให้ฉันอ่อนเปลี้ยไปทั้งร่าง
พวกเขารู้จักจุดอ่อนในร่างกายของผู้หญิงดีเกินไป
“อื้ออออ
พี่นัมจุน ฉะ...ฉัน ฮะ ฮึก”
“พี่จะล้วงทำความสะอาดให้ไง
ดีจะตายเนอะ”
“อ้ะอ้าาาา
ฮึกกก เจ็บ พี่กิ อย่า อื้ออออ”
พี่นัมจุนถอนจูบออกไปไม่นานเขาก็ดันให้ฉันนอนหงายลงบนโต๊ะพูลพร้อมดึงลากขาทั้งสองข้างให้อ้ากว้างออก
ส่วนพี่ยุนกินั้นสอดนิ้วสากเข้าไปในช่องทางช้ำ ความแฉะจากน้ำกามของพี่จินที่ยังคงติดค้างอยู่ภายในทำให้น้ำเหนียวไหลเยิ้มเคลือบนิ้วของพี่เขาจนเปียกชุ่ม
ฉันพยายามใช้มือมาปัดป่ายให้เขาหยุดการกระทำ แต่ก็ถูกพี่นัมจุน…
เปรี๊ยะ!!!!
“อึกกกกกกก
อ้าาาาาา”
“อยู่นิ่งๆ
อย่าดื้อ”
เขาช๊อตร่างกายฉันอีกรอบตรงหน้าท้อง
กระแสไฟฟ้าแล่นผ่านทั่ว ความเจ็บพุ่งปรี๊ดขึ้นถึงสมองจนฉันกรีดร้องด้วยความทรมาน
ร่างกระตุกเกร็งเหงื่อกาฬไหลออกมาตามปฏิกิริยาที่โดนกระทำ
น้ำตาพาลจะไหลออกมาอีกรอบแต่เมื่อพลันสบตากับชายทั้งคู่
ฉันก็คิดได้ว่าควรกลืนก้อนน้ำตากลับไปให้ลึกที่สุด
เพราะไม่งั้นอันตรายคงเกิดกับตัวฉันเอง
“อ้ะ
อื้อออออ ฮึกกกก”
พี่ยุนกิทาบทามตัวลงมาทับร่างของฉันทั้งที่นิ้วมือก็ยังคงทำหน้าที่กวาดต้อนเอาน้ำคาวที่คั่งค้างอยู่ภายในตัวฉันออกมา
หยาดน้ำเหนียวไหลเปรอะโต๊ะพูลเป็นวงกว้าง
ฉันทำได้แค่บิดขาเบียดไปมาเพราะสัมผัสที่เขากดย้ำ
แถมยังรู้สึกได้ว่าเขาใช้เล็บขูดผนังอ่อนนุ่มด้านในจนมันเป็นแผล
เพราะฉันได้กลิ่นคาวเลือดและความแสบที่ได้รับมันก็บ่งบอกอย่างชัดเจน
“เดี๋ยวตอดของพี่ให้แรงเหมือนที่กำลังตอดนิ้วพี่ด้วยนะคะ”
พลั่ก!
“เฮือก
พี่กิ พี่นัมจุน ฉันเจ็บ ฮือออออออออ”
ฉันโดนพลิกตัวให้อยู่ในท่าหมอบคลานเข่าโดยฝีมือของพี่นัมจุนซึ่งเขายืนอยู่ตรงขอบโต๊ะพูล
เอวสอบอยู่ในตำแหน่งพอดีกับใบหน้าของฉัน
เขารูดซิบกางเกงยีนส์สีดำสนิทออกพร้อมดึงมือฉันไปล้วงจับไอ้นั้นออกมา
มันปูดพองและขยายใหญ่จนฝ่ามือของฉันกำได้ไม่รอบส่วน
“ใช้ปากเธอกลืนกินมันซะ
อย่าให้ต้องพูดหลายรอบ”
“โอ๋เอ๋ๆ
พี่จะเบามือกับน้องเอง ไม่ต้องกลัวนะ”
ฉันที่ตอนนี้ตกอยู่ในสภาพเป็นผู้ตามอย่างน่าเวทนา
ด้านหน้าก็มีพี่นัมจุนที่กำลังข่มเหงให้ฉันจับรูดชักแท่งเอ็นร้อนตามตังหวะมือที่เขาชักนำอยู่
ส่วนด้านหลังก็เป็นพี่ยุนกิที่ใช้มือหยาบโลนบีบฟ้อนบั้นท้ายพร้อมจับเอ็นร้อนมาตบกระทบแก้มก้นที่โดนคลึงอยู่
“อ้าาาาาา
ฮึกกก อื้มมมม”
“ซื้ดส์
อย่าเกร็ง อื้มมมม”
“อาาาา
ดูดกลืนให้เหมือนอมยิ้มไปเลย”
พี่ยุนกิใช้โอกาสที่ฉันเผลอไผลกระแทกตัวตนเข้ามาอย่างรวดเร็ว
เขาไม่รอให้ฉันปรับตัวใดๆทั้งสิ้น สะโพกสอบทำหน้าที่ซอยเอวสอดใส่เข้าออก ทั้งรัวเร็วและกดย้ำลึกในทุกคราที่กระแทก
ฉันโอดครวญได้ไม่กี่ครั้งพี่นัมจุนก็กดศีรษะฉันให้ต้อนรับแท่งอุ่นขนาดใหญ่เข้าไป
ความยาวของมันทิ่มแทงคอหอยจนเกือบสำลัก พี่นัมจุนใช้มือหนากดศีรษะฉันไว้แน่นเพื่อบังคับให้ฉันกระทำตามที่เขาต้องการ
“อื้อมมมมมม
อือออออ”
ฉันขยับปากดูดกลืนแท่งร้อนตามที่เขาบอก
โพรงปากที่ครอบครองได้เพียงครึ่งลำขยับโลมเลียลากลิ้นวนรอบเท่าที่จะทำได้
ฉันใช้มืออีกข้างขึ้นมากำรอบฐานที่ปากไม่สามารถเข้าถึงพร้อมชักรูดดึงดันให้เป็นไปตามจังหวะเดียวกับที่ปากฉันทำ
และแรงโหมสะโพกสอบจากพี่ยุนกิก็ไม่ได้ลดน้อยลง
เขาหมุนควงลำเอ็นภายในตัวของฉันจนเจอจุดเสียวจากนั้นจึงกระแทกย้ำกดแรงๆ
ขาฉันสั่นสะท้านไปหมด
ทั้งจุกทั้งเจ็บ
เจ็บจนจะบ้า
“อาาา
อย่างนั้นแหละเด็กดี ใช้ลิ้นให้มากกว่านี้”
“ตรงนี้สินะ
ตอดรัดพี่ใหญ่เลย หึ”
พั่บๆๆๆ
แผล่บ ซูดดด
ตอนนี้ฉันหูอื้อตาลายไม่มีแรงจะขัดขืนอะไรอีกแล้ว
รสกามราคะที่พวกเขาป้อนให้มันรุนแรงเกินกว่าจะบังคับใจไม่ให้หลงไหลไปกับมัน
ฉันลากลิ้นปรนเปรอแท่งเอ็นร้อนจนมันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายแบบที่พี่นัมจุนต้องการ
เราเผลอสบตากันชั่ววูบ แววตาที่น่ากลัวก่อนหน้านี้ได้แฝงความอบอุ่นแบบที่ฉันเคยได้รับตอนที่ยังอยู่ในฐานะพี่ชายและน้องสาวจริงๆ
ฉันเบือนสายตาไปทางอื่นเพราะไม่อยากรู้สึกเจ็บปวดใจไปมากกว่านี้
พี่ยุนกิโน้มหน้าลงมาจูบแผ่นหลังของฉันที่เต็มไปด้วยรอยแผลและคราบเลือด
เขาเลื่อนลิ้นขึ้นมาขบเม้มดูดดึงตรงลาดไหล่ทั้งสองข้างในขณะเดียวกันก็ไม่ได้ลดจังหวะสอดใส่ในช่องทางบางช่ำแต่อย่างได้
มันทั้งสุขและแสบสันปะปนรวมอยู่ด้วยกัน
ฉันผละปากออกจากส่วนกลางของพี่นัมจุนเล็กน้อยเพื่ออ้ารับอากาศหายใจ
และเพียงไม่นานมือหนาของพี่นัมจุนก็กดหัวฉันให้ทำหน้าที่ปรนเปรอร่างกายของเขาต่อ
พี่จินและพี่โฮซอกนั่งดูฉันถูกย่ำยีอยู่บนเตียงที่เดิม
ที่พวกเขาทำลายฉันจนไม่เหลือซาก
รอยยิ้มของปีศาจร้ายผุดขึ้นที่มุมปากของคนทั้งคู่ตลอดเวลาที่พวกเขามองมาที่ฉัน
“ขยับปากให้มันเร็วอีก
อาาาา ดีมาก”
“อ้ะ
ฮือออออ อืมมม อ้ะๆๆ”
“โคตรรัดเลยแม่ง
เสียวชิบหาย อืมมมม”
ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งคู่ใกล้จะไปถึงฝั่งฝันเต็มทีแล้ว
พี่นัมจุนใช้มือกดหัวฉันเป็นจังหวะพร้อมขยับสะโพกเข้าออกในโพรงปากของฉันด้วยตัวเอง
ส่วนพี่ยุนกิก็คว้าเอวไว้ให้มั่นก่อนจะกระแทกส่วนแข็งขืนเข้ามาภายในโพรงผนังอ่อนอย่างรวดเร็ว
มันเร็วจนทำให้โต๊ะพูลเคลื่อนไหวเป็นเสียงดังลั่นจนก้องไปทั่วห้องลับ
ฉันครางร้องระบายความเจ็บปวดที่ถูกยัดเหยียดให้รับมันทั้งที่ไม่เต็มใจเลยสักนิด
“ฮะฮึกกกก
อ้ะๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดดดด”
แล้วพวกเขาก็ปลดปล่อยออกมา
น้ำคาวพุ่งพรวดเต็มท้องน้อยและไหลย้อยตามมุมปากของฉัน น้ำตารินอาบแก้มปะปนไปกับของเหลวขุ่นที่พวกพี่เขาปล่อยฝังเข้ามาในตัวฉัน
จากนั้นทั้งคู่ก็ถอดถอนตัวตนออกจากร่างกายฉันอย่างรวดเร็ว
ดวงตาใสที่คลอเบ้าไปด้วยน้ำตาเริ่มพร่ามัวพร้อมสติที่เลือนหายไป...
อ่านต่อยังไม่จบ จิ้ม
